Als de lente komt stuurt Philip Larkin ons altijd weer vanuit zijn graf het gedicht ‘The Trees’, het laat nooit af te boeien, bewonderenswaardig te zijn. Cees Koster deed de belofte aan zichzelf gestand om nu eens een keer op tijd, voor het gedicht zijn jaarlijkse actualiteit verliest, dat stuk te schrijven waarin de vier bekende vertalingen ervan tegen het nu weer overvloedig voorhanden licht te houden. Dat bleek geen straf.
