Soms voelt het alsof je als Vlaamse vertaler niet enkel uit een vreemde taal vertaalt, maar alsof je daarna je vertaling nog eens moet vertalen naar Noord-Nederlands. Els Thant vertelt over de 'Nederlandse grasmaaier' waarmee ze nog door haar teksten gaat, en de ergernis waarmee dat soms gepaard gaat. Een klein pleidooi voor Vlaamse taalverrijking.

Gisteren was het op de dag af honderd jaar geleden dat Thoman Manns meesterwerk Der Zauberberg in Duitsland (de Weimarrepubliek) het licht zag. Dit monument van een boek heeft in de Nederlandse vertaalgeschiedenis zelf nog weer drie monumenten gebaard. In 1927 verscheen bij de Amsterdamse uitgever Van Holkema & Warendorf van de hand van C.J.E. Dinaux De Tooverberg. In 1975 verscheen, ter gelegenheid van  de honderdste geboortedag van de schrijver, een nieuwe vertaling door Pé Hawinkels in een uitgave van De Arbeiderspers, De Toverberg. Deze legendarische, en alom bewonderde en verguisde, vertaling kreeg in 2012 onder de zelfde titel en bij dezelfde uitgever een door Hans Driessen vertaalde opvolger, die nu weer in een speciale jubileumeditie is uitgebracht. Ton Naaijkens nam in 2012 de gelegenheid te baat om de beide laatstgenoemde vertalingen met elkaar te vergelijken in wat je gerust een voorbeeldig meesterstuk van Filterse vertaalkritiek mag noemen.

We zijn geneigd in vertalingen op zoek te gaan naar het schone: we discrimineren vertalingen op esthetische gronden en kijken maar weinig om naar lelijke vertalingen. Maar wat nou als we lelijkheid niet langer zien als vergissing, tekortkoming of exces? Gys-Walt van Egdom breekt een lans voor het l-woord.

Jorge Luis Borges geloofde niet dat vertalers per definitie verraders zijn. 'Gedachten of pseudogedachten in de vorm van een woordspeling lijken voorgevormd en als het ware aanbevolen door de taal,' schrijft hij. Mede daardoor is het idee van traduttore traditore zo wijdverbreid geraakt; uit rechtstreekse waarneming komt de uitspraak doorgaans niet voort. Toch zag Borges heus de vele valkuilen wel waar een vertaler in zou kunnen trappen. 'Bij literaire omzettingen van klassieke werken wordt ons de smaak van de verte beloofd, de reis op je stoel door de tijd en door de ruimte, de aankleding van verre bestemmingen: een belofte die doorgaans blijft steken in het voorwoord.' Hoe je volgens Borges dán zou moeten vertalen? Twee mogelijkheden noemt hij, maar of hij daarmee antwoord geeft...?

Ton Naaijkens las het recent verschenen Wie is er bang voor de vertaler? van Francis Mus (Letterwerk, 2024). Of mensen daadwerkelijk bang zijn voor vertalers, en wie die mensen dan zijn, zegt het essay niet. Veeleer gaat het over het feit dat vertalen zich aan het zicht van veel mensen onttrekt. Maar is zichtbaarheid de enige wenselijke weg naar erkenning? Een bespreking en overpeinzing ineen.

Tegenwoordig zijn de misdaadromans en thrillers niet meer weg te denken uit onze boekenkasten: zeker rond oktober vliegt het bloed en geweld ons om de oren. Hoe anders was dat in het Italië van de jaren twintig en dertig: het land kende geen traditie in het genre en keek voor misdaadfictie naar het buitenland. Italiaanse misdaadvertalers hadden echter niet enkel de taak een werk kloppend te vertalen, maar ook om het in lijn te brengen met de regels van de dictatuur. Zelfmoord? Een no go. Slechteriken van Italiaanse komaf? Onmogelijk. Sarah Bonciarelli schreef in 2016 voor Filter een artikel over de censuur die werd toegepast op thrillervertalingen onder het fascistisch regime. Agatha Christie’s Poirot werd een rechtgeaarde Italiaan zonder enige Franse tussenwerpingen, en van de titel Murder on the Orient Express bleef enkel Orient Express over…

Namen vormen een bijzonder vertaalprobleem. Vertaler Marcel Otten staat erom bekend dat hij IJslandse namen vaak in het Nederlands overzet. Maar werkt dat ook? Laura Molenaar onderzoekt Ottens strategieën in zijn vertaling van een roman van Halldór Laxness.

 
Keflavík of Drijfhoutbaai?
© Jeremy Bishop

Op 10 oktober werd de Nobelprijs voor literatuur toegekend aan de Koreaanse auteur Han Kang, die in 2016 samen met vertaler Deborah Smith de National Booker Prize won. Twee van Kangs romans werden daarna via een tussentaal (het Engels) door Monique Eggermond in het Nederlands vertaald en een derde door Marijke Versluys. Slechts één werk, de roman Ik zeg geen vaarwel (2023), werd tot nog toe rechtstreeks uit het Koreaans vertaald door Mattho Mandersloot. In zijn bijdrage voor het nummer over Jonge vertalers van december 2021 vertelt hij waarom hij graag vertaler uit het Koreaans wilde worden en welke weg hij aflegde. Hij beschrijft hoe ‘aspirant-vertalers de sterren van de hemel vertalen, maar pas na jarenlang zwoegen uit het ravijn des doods klauteren’. Lees hoe deze jonge vertaler gepassioneerd doorzette, nog niet wetend dat hij een toekomstige Nobelprijswinnares zou gaan vertalen.

Het voornemen van uitgeversgroep VKB om door AI vertaalde boeken bij wijze van marketingexperiment als e-books op de Engelstalige markt aan te bieden, heeft de afgelopen week veel stof doen opwaaien. Zijn de reacties van degenen die huiverig staan tegenover AI ‘overtrokken’? Of illustreert VKB’s keuze eens te meer het onbegrip over wat vertalen als creatief proces inhoudt?

Vertalers worden vaak vergeten. Met initiatieven als de Europese Literatuurprijs, de Filtervertaalprijs of #Roemdevertaler wil men hier tegenin gaan, vooral wat betreft de huidige generatie actieve vertalers. In vroegere tijden waren vertalers soms nog veel onzichtbaarder dan nu, terwijl ze ook toen al vaak een interessante, zelfs cruciale rol speelden in het (inter)nationale literaire veld. Door een decennialang, soms zelfs eeuwenlang gebrek aan aandacht voor literaire vertalers is veel informatie over hen onherroepelijk verloren gegaan. Toch worden er ook pogingen gedaan die lang vergeten vertalers terug in herinnering te brengen en de plaats toe te kennen die ze verdienen als belangrijke bemiddelaars tussen talen en culturen. Al in 2007 ondernam Filter een poging om dit te doen voor vertalers uit de negentiende eeuw.

Uitmuntend, geweldig, wonderschoon – de jury’s van de twee Filter Vertaalprijzen 2024 kwamen woorden tekort om de loftrompet te steken over alle tien genomineerde vertalingen van het afgelopen jaar. De genomineerden maakten allemaal zo’n goede vertaling dat de jury’s oprecht gelukkig werden van het lezen ervan. Toch moest er gekozen worden: één vertaald werk voor volwassenen en één vertaald kinderboek sprongen eruit voor de jury. De Filter Vertaalprijzen 2024 gaan dit jaar naar Rokus Hofstede, voor zijn vertaling Schoonheid op aarde van Charles Ferdinand Ramuz (Uitgeverij van Oorschot), en naar Maria Postema, voor haar vertaling Julia en de haai van Kiran Millwood Hargrave (Uitgeverij Ploegsma).

Van harte proficiat aan de vertalers!

Met zachte drang werd Ton Naaijkens op het spoor gezet van dadaïst Hugo Ball. Hij las/beluisterde de vertaling van Balls Flametti oder vom Dandysmus der Armen, een vertaling die met uitzonderlijk veel liefde, toewijding en artistieke zorg is omgeven. Een beminde vertaling is het, een gekoesterde. Werd elke vertaling maar zo omarmd. ‘Five years: it took five years and it was worth it!’ laat de vertaalster op een bijgevoegde boekenlegger weten.

Alles is groen dit jaar in Filter, en als klap op de vuurpijl verschijnt er in de herfst een groen nummer. Bestaat er zoiets als natuurvertalen en kun je eigenlijk ‘groen’ vertalen? Kun je natuurvriendelijk, besparend, verantwoord en duurzaam werken? En dan is er ook nog de enorme opkomst van boeken over natuur, vertaald en wel, variërend van zwammen en schimmels tot algen, koralen en andere curieuze diepzeewezens. Een schare van groene auteurs gaat op zoek naar de juiste namen in de verschillende betrokken talen.

In de loop der tijd hebben er best veel verontrustende zinnen in Filter gestaan. Deze bijvoorbeeld: ‘Met behulp van dezelfde dissector licht hij nu de hele losse klep van de schedel, een grote plak bot als een stuk kokosnoot, en legt die in het bekken bij de andere stukjes. De klont ligt open en bloot en is zo donkerrood dat hij bijna zwart is, met de dikte van net gestolde jam.’ De zinnen werden uit een roman van Ian McEwan gelicht, vertaald door Rien Verhoef: Zaterdag (2005). Caroline Meijer besprak de vertaling op een intrigerende manier. Ja, Verhoef, echt een van onze beste vertalers uit het Engels, had een arts in opleiding, een squasher en een componist moeten raadplegen om alle vaktaal te achterhalen. Dat een ‘pineal’ een ‘pijnappelklier’ is en ‘spraakgebied’ de term is voor een ‘eloquent region’ valt gewoon te achterhalen, maar ‘veel moeilijker is [het] om te weten te komen hoe dit soort termen door artsen worden gebezigd’. Volgens Caroline Meijer is een analyse van deze vertaling gouden materiaal voor een hoogwaardige masterclass – een groot compliment voor deze vertaler. Lees haar bespreking en tijg aan het werk.

Wat kan technologie anno 2021 betekenen voor het literair vertalen én voor de vertaalwetenschap? In een gloednieuw en vuistdik Webfilterdossier, samengesteld door Joke Daems en Gys-Walt van Egdom, worden uiteenlopende nieuwe mogelijkheden kritisch tegen het licht gehouden. Met bijdragen van Jack McMartin, Luc van Doorslaer, Haidee Kotze, Gys-Walt van Egdom, Joke Daems, Winibert Segers, Henri Bloemen, Onno Kosters, Margot Fonteyne, Rebecca Webster, Lisa Horenberg, Chris Bakker, Pauline de Bok en Theo van der Ster.