Nederland heeft er een nieuwe literaire ster bij. Dat is op zichzelf niet per se goed nieuws, de literatuur is niet per se gebaat bij sterren en de bijbehorende cultus, maar in dit geval kun je er alleen maar blij mee zijn. Marieke Lucas Rijneveld is geen doorsnee literaire ster, de meeste van die sterren zijn namelijk niet ook nog boer van beroep, en sterallures zijn haar volkomen vreemd. Wat niet wegneemt dat ze inmiddels twee dichtbundels en twee romans heeft geschreven (Kalfsvlies, De avond is ongemak, Fantoommerrie en Mijn lieve gunsteling) waarmee ze haar plaats aan het firmament ruimschoots heeft verdiend, getuige ook de keur aan literaire prijzen die haar ten deel zijn gevallen, niet in de laatste plaats de Booker International Prize 2020 voor The Discomfort of Evening in de vertaling van Michele Hutchison.
Vertaald wordt Rijneveld dus ook. De Engelse vertaling van De avond is ongemak kreeg door de Booker Prize zelfs in de Nederlandse pers de nodige aandacht, er was bijvoorbeeld enige ophef over het weglaten van een Hitlergrap: ‘Snel terugzetten, die geschrapte grap in de Britse vertaling van Marieke Lucas Rijneveld,’ kopte de Volkskrant boven een column van Boekenchef Wilma de Rek. Ook werd de vraag opgeworpen hoe zo’n door en door Nederlands boek in het buitenlands kan worden vertaald, gaat er dan niet van alles verloren? Reden genoeg om eens te kijken naar een paar van die vertalingen: de Engelse van Michele Hutchison, de Franse van Daniel Cunin en de Duitse van Helga van Beuningen (ik beheers het Italiaans en het Spaans niet goed genoeg om ook die vertalingen te kunnen meenemen in de vergelijking). Niet de minsten onder de vertalers uit het Nederlands, maar dat maakt het alleen maar interessanter, omdat je mag aannemen dat beginnersfouten en stilistische onhandigheden geen grote rol zullen spelen.