Een vluchtig kiertje licht    15-20

Rien Verhoef

Hij kan geen krant of tijdschrift lezen – en hij leest er elke week hele stapels – zonder er die artikelen uit te scheuren waarvan hij denkt dat ze mijn belangstelling zullen hebben. Hij vergist zich daarin nooit.

Is er een groter compliment denkbaar? Bestaat er een eleganter manier om een schrijver te doen gevoelen dat men zijn geschriften kent, waardeert en onthouden heeft, dan door uit de wereldpers die stukken te kiezen die hem zullen boeien, je daarin nooit te vergissen en ze getrouwelijk, zo eens in de veertien dagen, op te sturen aan een schrijver?

Aldus W.F. Hermans in 1992 in De bruine enveloppe, een boekje ter ere van Jaco Groot en diens uitgeverij De Harmonie bij hun vijftigste en twintigste verjaardag. Zelf schreef ik er nog het verhaal ‘Royalty’s in de woestijn’ in – een ode aan de betrouwbaarheid van Hoofd Groot, zoals de onvergetelijke naam luidt die Van Kooten en De Bie hem schonken.

Niet elke veertien dagen, maar toch op gezette tijden (verschil moet er zijn), ontvang ik sinds mijn eerste Harmonievertaling in 1980 zelf ook bruine enveloppen met wetenswaardigheden over mijn vak of de weg die ik daarin heb afgelegd. Laatst nog met een berichtje uit de rubriek Credo in Hollands Diep van oktober–december 2011. Onder de kop ‘Het gezond verstand zegt ons dat ons bestaan niet meer is dan een vluchtig kiertje licht tussen twee eeuwigheden van duisternis’, zegt hoogleraar Jeugd en Media en Spinozalaureaat Patti Valkenburg: ‘Dit is het. Dat denk ik vaak: dit is het. En dat is niet erg, dat het leven slechts een kiertje licht is. We zijn er zelf verantwoordelijk voor om er iets van te maken. Ik ben agnost, twijfel vaak of er een god is. Deze zin kwam ik zeven jaar geleden tegen, in een vertaling van Rien Verhoef, en hij is blijven hangen, heeft me geholpen keuzes te maken in de liefde en vriendschap, en de keuze om geen kinderen te nemen. Je leeft nu eenmaal een beetje anders als je in je achterhoofd houdt: hier moet je het maken. Sommigen hebben het idee dat ze worden beloond in een leven hierna. Soms leven ze vromer, soms houden ze juist rekening met het idee dat ze na de dood nog kansen krijgen. Daar houd ik me niet mee bezig. Ik bevind mij in dat vluchtige kiertje, en dat vind ik prima.’

Omslag van Gummbahs Meanwhile, Between Two Eternities of Darkness (ontwerp Chantal Rens)

Het stukje voert me een jaar of twintig terug in de tijd, naar mijn eerste kennismaking als vertaler met het werk van Vladimir Nabokov. Voor de befaamde Nabokovbibliotheek van De Bezige Bij vertaalde ik Speak, Memory, waarvan de eerste zin ruim tien jaar later zo’n indruk op Patti Valkenburg zou maken. Het frappante is dat ik tijdens mijn werk aan Geheugen, spreek in de zomer van 1992 zelfs een hele column over die eerste zin schreef, in de rubriek Een stukje vertalen die Carel Peeters in Vrij Nederland had opgezet (ongelooflijk overigens dat het nog geen twintig jaar geleden is dat een weekblad zoveel ruimte voor een onderwerp als dit wilde inruimen):

A brief crack
‘Vertalen wat er staat.’ Lijfspreuk van Karel van het Reve, ti­tel van het proefschrift van Arthur Langeveld, ook slavist, die daarmee de oude meester onmiskenbaar eerde. Even simpel als het motto zijn de vereisten om het na te leven: weten wat er staat (= de vreemde taal kennen) en kunnen vertalen (= je eigen taal kennen).

Een Nederlandse journalist berichtte onlangs over de milieutop in Rio: ‘Bush deed wat hij had beloofd: hij ging in de aanval en ver­dedigde het Amerikaanse milieubeleid. Dat is “second to none”:we doen voor niemand onder.’ Daarmee bewees hij onvoldoende Engels te kennen, dus kon hij ook de brede verontwaardiging niet goed verklaren. Bush zei namelijk iets veel provocerenders: second to none betekent better than anything else.

Langeveld geeft in zijn boek de mooiste wanvertaling die ik ken (al is hij zelf veel te beleefd om die term te gebruiken): in De kern van de zaak van Graham Greene staat de zin: ‘Het waren mannen die geen klacht lieten ho­ren en die evenmin iets hadden dat gezag inboezemde.’ Die zestien woorden blijken in de plaats te zijn gekomen van vier Engelse in The Heart of the Matter. Uncomplaining men with­out authority – ‘gelaten mannen zonder gezag’. De vertaler wist dus wat er stond, maar be­sloot zijn eigen boek te schrijven.

De openingszin van Speak, Memory, waarvan ik voor de Nabokov-reeks van De Bezige Bij een nieuwe vertaling heb gemaakt, is een van de beroemdste uit Nabokovs werk: ‘The cradle rocks above an abyss, and common sense tells us that our existence is but a brief crack of light between two eternities of darkness.’

Om ‘in te schieten’ vertalen we wat er staat: ‘[...] boven een afgrond en het gezond ver­stand [...] dat ons bestaan [...] tussen twee eeuwigheden van duisternis.’ De woorden cradle, rocks zijn al meteen de schrik van de vertaler – het Engels heeft iets verschillends dat bij ons gelijkluidend is: wat doet een wieg? Een wieg wiegt. Harakiri kun­nen we altijd nog plegen, dus een van die twee zal iets anders moeten worden. Voor cra­dle zijn de vooruitzichten somber (krib? ledikantje?), dus zal wiegt eraan moeten geloven – ook al is dat echt het beste woord voor rocks. We hebben weinig keus en met schommelt is het eerste verlies geleden: een (inhoudelijk) minder precies woord, onder dwang van het zwaarwegender (vorm)argument.

Een zelfde probleem rijst meteen daarna: us en our verschillen in het Engels, maar door het onzijdige bestaan krijgen we in het Nederlands twee keer ons. Gelukkig is dat woord niet zo opvallend (achttien keer biobak in de propagandafolder van de deelraad valt meer op dan achttien keer het lidwoord de) en kunnen vertalerstrucs als ons gezond verstand en het bestaan (om die ‘onzen’ wat verder uit elkaar te halen) achterwege blijven. We kiezen voor behoud van de precieze betekenis, al gaat dat (licht) ten koste van de vorm.

Dan tells us. Met tell moet je oppassen. In slechte vertalingen wordt altijd veel te veel verteld. ‘Kunt u mij zeggen hoe ik bij het station kom’, is zat voor ‘Could you tell me the way to the station’; met ‘Kunt u mij de weg naar het station vertellen’, mis je al gauw je trein. Kortom: het gezond verstand zegt ons.

Vervolgens a brief crack of light. Het Engelse brief betekent alleen kort in de tijd – oftewel kortstondig. In een duidelijk verband kun je veelal volstaan met kort, maar niet hier. Crack is namelijk geen tijdwoord en Nabokov verbindt tijd en afstand, een gegeven dat tot nu toe in het Nederlands is weggemoffeld. Zo schreef Renate Rubinstein: ‘De beroemde zin over het leven dat een lichtflits is tussen twee duisternissen, is de eerste van de autobiografie. Je kunt over die kortheid treuren, maar Geheugen, spreek bewijst je juist hoe eindeloos en volgepakt een mensenleven, mits door ge­heugen verlicht, is.’ Ook de vertalers van Speak, Memory uit 1968 speelden op veilig: van a brief crack of light bleef in zijn geheel niet meer over dan: een flits. Maar is de schutspatroon der vertalers dan vergeefs gestorven? (Etienne Dolet werd wegens zijn vertalingen door de inquisitie ter dood veroordeeld en bleef volgens de overle­vering tot op de brandstapel roepen: ‘Maar het staat er toch?’) We laten daarom de ver­menging van het tijds- en afstandselement net als in het Engels voor rekening van Nabo­kov en doen: een kortstondige lichtspleet (niet een korte, want dat gaat op de verkeerde lengterichting slaan).

But. But betekent in deze constructie slechts. Nu hóéven we ons natuurlijk niet te storen aan het taboe op dat woord in het hedendaagse Nederlands, maar er is nog een betere re­den voor een andere wending dan dat ons bestaan slechts een kortstondige lichtspleet... Want waar moet het is komen dat we dan te goed houden? Meteen na lichtspleet? Dat geeft een breuk tussen lichtspleet en tussen... Aan het eind? Dat geeft ademnood bij het lezen, want is moet al die tijd worden ‘vastgehouden’, en dat leidt af. We slaan dus twee vliegen in één klap en kiezen de typische vertalersoplossing om het werkwoord naar voren te halen: dat ons bestaan niet meer is dan...

Zo krijgen we ten slotte als eerste zin: ‘De wieg schommelt boven een afgrond en het ge­zond verstand zegt ons dat ons bestaan niet meer is dan een kortstondige lichtspleet tus­sen twee eeuwigheden van duisternis.’

Vertalen wat er staat, als uitgangspunt blijft het onovertroffen, ook al begint het werk vaak pas daarna.

Wie kaatst, kan de bal verwachten en de eerste bal kwam per kerende post van Herman Mock:

Misschien verblind door de allernieuwste betekenis van crack slaat R. Verhoef Nabokov’s plank totaal mis. A brief crack of light [...] vertaalt men natuurlijk niet met ‘een kortstondige lichtspleet (…)’, maar met ‘een ogenblik van licht tussen twee eeuwigheden van duisternis’. I’ll be with you in a crack – weet u wel, vertaler Verhoef? U denkt toch zeker niet dat ik u in dat geval in een spleet wil tegenkomen?

Over het (wel vaker voorkomend) pleonasmatische Engels van N. zullen we het hier dan maar niet hebben — in het Nederlands is dat op deze manier al weer aardig rechtgetrokken.

Blijkbaar was ik ondanks mijn olijke provocaties in het VN-stukje toch niet op deze toon bedacht, want in een brief aan Herman Mock ging ik er met gestrekt been in:

U hebt een vertederend naïef beeld van taal: 1+1=2. Het Nederlands kent de uitdrukking ‘in een wip’, dus wat zou er aan te merken zijn op de wending ‘in een wip licht’?

Ik raadpleeg in zo’n geval niet alleen woordenboeken, maar ook geletterde Engelstaligen, op wier aanraden ik ten slotte zelfs het tussenzinnetje ‘(behalve in de staande uitdrukking in a crack - in een mum)’ uit mijn stukje schrapte. Die uitdrukking was namelijk te obscuur om ‘staand’ te worden genoemd, en zou bovendien in de bewuste combinatie nooit de betekenis opleveren die u er met het aplomb van de beunhaas aan toedicht.

Dat u ook verder weinig benul hebt van vertalen, illustreert u treffend met uw slotopmerking. Het ‘rechttrekken’ van auteurseigenaardigheden is nu juist iets wat een ordentelijk vertaler achterwege laat. Om u een eenvoudig voorbeeld te geven: een En­gelse vertaler die uw ‘pleonasmatische’ zou rechttrekken tot ‘pleonastic’ in plaats van te kiezen voor het evenmin bestaande ‘pleonasmatic’, zou uw zo geheel eigen Nederlands nodeloos ver­vlakken en daarmee onrecht aandoen.

Dat liet hij niet op zich zitten:

Voor Engelse vertalingen raadpleeg ik zelden woordenboeken, want ik ben tweetalig groot geworden. Bovendien heb ik, met alle respect, nooit pogingen ondernomen om van vertalen mijn vak te maken, dus een beunhaas mag u mij niet noemen, hoor. Ik ben hooguit zelf een geletterde Engelstalige, die de zaterdagpuzzle in de New York Times in a crack oplost. Kom daar nog maar eens om, in Nijkerk of Geleen! En verder ben ik een buitengewoon geoefend lezer, die zich (in de schaarse gevallen dat hij het met vertalingen moet doen) kostelijk vermaakt met vertalerseigenaardigheden als de onderhavige. Dus pas op, want ik ben ook nog een rabiaat consumenten-aktivist, die in een mum, wip of flits een klacht bij Frits Bom kan deponeren.

In uw artikel beweert u glashard dat crack geen tijdwoord is. In uw brief moet u toegeven dat die bewering is ingegeven door uw geletterde vrienden. Niet dat ik het echt nodig had, maar mijn geletterde vriend Roget (toch maar even een soort woordenboek opgeslagen, begrijpt u?) vermeldt onder het trefwoord instant (N.) niet minder dan zestien synoniemen, waaronder zeer prominent ‘crack’, mijn geletterde vriend Webster doet in omgekeerde volgorde precies hetzelfde. Wat is daar obscuur aan, en staat dat nou of staat dat nou niet?En natuurlijk gebruikte Nabokov het woordje als tijdsaanduiding — waarom anders ‘eternities’ in dezelfde zinsnede? Hij verbond tijd met tijd, en niet met afstand, wat mij hier zelfs voor een beroepsvertaler ook logisch lijkt. (Waar haalt u trouwens die afstand vandaan? Moest dat geen ruimte wezen? Spleet?)

Rest de letterlijke vertaling. Uitgaande van de conclusies in de voorgaande alinea is a brief crack pleonasmatisch, zoals ik al uitlegde, maar dat kon Nabokov niet helpen. In zijn geval zijn we allemaal geneigd om zoiets zelfs charmant te noemen, (behalve misschien Edmund Wilson, die N’s taalfouten altijd hardnekkig bleef verbeteren). Een ‘ogenblik’ is, evenals het Engelse ‘crack’, een metaforieus znw en betekent in onze taal ‘een korte tijdsduur’. Maar in vertaling kan ‘een kort ogenblik’ niet, want dat is weer pleonasmerend, en dat kunnen wij wél helpen. Daarom moet het ‘een ogenblik’ worden. Zo en niet anders klopt N’s vertaalde zin in taalkundig, emotioneel en zelfs in ritmisch opzicht.

Doe ’t eens hardop, voor de spiegel: ‘… een ogenblik van licht tussen twee eeuwigheden van duisternis.’ En: ‘… a brief crack of light between two eternities of darkness.’ En nog een keer. Hij deed het zelf ook vaak zo, heb ik ooit van zijn weduwe vernomen – maar dan afgewisseld met Russisch in plaats van met Nederlands. Dat moet natuurlijk véél mooier hebben geklonken.

Heerlijk vakantiegenoegen, dit soort geouwehoer, vindt u ook niet? Desondanks wens ik u veel sukses toe in uw inderdaad ingewikkelde, maar daarom niet minder nuttige ambacht.

Tja, niet heel veel later vertelde mijn collega Anne Stoffel, vertaler uit het Russisch, me dat ze Andere oevers (Drugie berega) onder ogen had gehad, de Russische vertaling van Speak, Memory. A brief crack of lightwas in het Russisch geworden: щель слабого света (shchel’ slabogo sveta), in het Nederlands vertaald: ‘een kier van zwak licht’. Via-via heb ik Mock nog eens laten weten wie Andere oevers in het Russisch had vertaald: Nabokov zelve. Hij bleek daar niet van onder de indruk, want ja, in het Engels was Nabokov tenslotte ook maar een amateur… Dat Nabokov zelf niet twee-, maar zelfs drietalig werd opgevoed (dankzij een Engelse nanny en een Franse gouvernante) en dat zijn vader zich op zeker moment zo over het slechte Russisch van de jongens beklaagde dat hij een Russische schermleraar aanstelde (die en passant de jongens misschien ook wat mannelijker zou maken), staat overigens fraai beschreven in Geheugen, spreek.

Aan Mock had ik dus niet zoveel.

Wel aan mijn oude vriend, dichter en liedjesschrijver Jan Boerstoel, die me na lezing van het VN-stukje suggereerde de lelijke ‘lichtspleet’ te vervangen door ‘een kiertje licht’.

Intussen waren op 8 augustus in de VN-rubriek ‘Vrije Tribune’ twee ingezonden brieven verschenen.

Gilbert Voeten uit Oostende schreef:

Rien Verhoef beweert in ‘Een stukje vertalen 3’ over de Engelse term crackdat het geen tijdwoord is. Geldt dit ook voor de volgende uitdrukkingen? The crack of dawn – ‘Het krieken van de dag.’ The crack of doom – ‘De dag des oordeels.’

Ik antwoordde:

Natuurlijk is mij het bestaan bekend van de uitdrukkingen crack of dawn en crack of doom.De eerste komt echter voort uit het beeld van het eerste kiertje licht ’s ochtends aan de horizon (die betekenis van crackals kier of spleet heeft in het genoem­de voorbeeld overigens ook Nabokov op het oog), de tweede uit een andere hoofdbetekenis van crack: ‘a sudden sharp and loud noise as of something breaking or bursting’– aldus de grote Oxford, die daar als voorbeelden aan toevoegt: ‘the crack of a rifIe, a whip, of breaking ice, bones, etc.’ Formerly applied also to the roar of a cannon, of a trumpet, and of thunder; the last is still common [...] in the archaic phrase the ‘crack of doom’, i.e. the thunder-peal of the day of judgement, or perhaps the blast of the archangel’s trump. [curs. van mij] Uit deze betekenis van ‘crack’ is bij uitbreiding weer de uitdrukking in a crack ontstaan [d.w.z. ‘the time occupied by a crack or shot’, aldus opnieuw de Oxford], maar net zo min als je in het Neder­lands zo maar even uit uitdrukkingen als in een mum of in een wip de combinatie ‘in een mum/wip licht’ kunt maken, is in het Engels houdbaar dat ‘a crack of light’ op grond van het bestaan van de uitdrukking ‘in a crack’ opeens ‘een ogenblik (van) licht’ zou betekenen.

Verder is het feit dat wij de uitdrukkingen die u noemt op een bepaalde manier vertalen uiteraard niet van invloed op hun bete­kenis of herkomst in het Engels.

Ook was er C. Le Mair uit Eindhoven:

In de rubriek ‘Een stukje vertalen’ las ik Rien Verhoefs pleidooi voor vertalen zo­als het er staat. Of het nu komt door de aanmatigende toon waarop hij zijn be­toog uit de doeken doet, ofwel een te­kortkoming in mijn eigen taalgevoel, het lukt me niet zijn verlangde waardering op te brengen voor zijn ‘kortstondige lichtspleet’, als vertaling van Nabokovs ‘a brief crack of light’. Behalve de belache­lijke tegenspraak (een kortstondige spleet is uiteraard iets volkomen absurds), is ook de weinig elegante sfeer rond ons woord ‘spleet’ er debet aan dat de zwier en waardigheid van Nabokovs openingsregel in de vertaling van Verhoef op flagrante wijze om zeep zijn geholpen. Hoe deze uitdrukking precies vertaald moet worden weet ik ook niet, maar eerder denk ik bijvoorbeeld aan ‘een vluchtig sprankje licht’, dat weliswaar de lading niet geheel dekt, en bovendien met wat kwade wil iets tautologisch heeft, maar tenminste nog iets poëtisch heeft behou­den. Zeker lijkt me in elk geval dat Nabokov, als hij het Nederlands zou be­heersen, het wel uit zijn hersens zou la­ten zijn boek te beginnen met de regel die Verhoef heeft weten te fabriceren. Vertalen zoals het er staat blijkt gezien de griezelige formules die het oplevert, misschien toch niet zo'n goed idee. Pro­beer liever eens wat anders.

Ik antwoordde:

Mijn stukje was met opzet ietwat prikkelend – u noemt het zelfs aanmatigend – geschreven. Ik was namelijk wel voor honderd pro­cent zeker van mijn interpretatie van a brief crack of light, maar hoopte uit boze reacties een bruikbare suggestie te putten voor de inhoudelijk juiste maar natuurlijk monsterlijke kort­stondige lichtspleet.

Dank zij u is dat voor een belangrijk deel gelukt: vluchtigbe­tekent onder meer kortstondigen is daarnaast veel minder lelijk (of zo u wilt: poëtischer).

Sprankjeis daarentegen niet bruikbaar: je kunt Nabokov veel verwijten, maar niet dat het een clichéman is. Daarom heb ik ten slotte besloten uw vondst te combineren met kiertje.Het beeld blijft daarmee geheel behouden – ik kan dus blijven vertalen wat er staat – en u als echte en Nabokov als hypothetische Nederlan­der kunnen gerust zijn over een vluchtig kiertje licht.

Tot zover de vertaling van de eerste 26 woorden van Speak, Memory. Over de andere 103.474 misschien nog eens een andere keer.