Vorig jaar november zat ik met beginnend vertaalster Lotte Hammond uit Wenen een week lang in ‘De Vertalersfabriek’, tijdelijk gehuisvest in de bibliotheek van het Letterenfonds in Amsterdam, te brainstormen over de meest adequate vertaling in het Duits van een fragment uit De lichtjaren van Jens Meijen, een jonge Vlaamse auteur. Om ons heen zachtjes pratende collega’s met hun mentor/mentrix. Af en toe gingen we met een vragenlijstje naar een native speaker toe, in ons geval Peter Huijzer, die onder begeleiding van ervaren vertaler Anne Folkertsma worstelde met de vertaling van het verhaal ‘Kolbenkönige’ van de Duitse auteur Olivia Wenzel (Weimar, 1985). Maar zij kwamen ook geregeld naar ons toe, want Wenzels verhaal zit vol straattaal en idioom die niet in het woordenboek staan. ‘Waar denken jullie aan, als je die titel hoort?’ – ‘Kolbenkönige? Geen idee!’ Of: ‘Hoe zouden jullie dit vertalen: “Ich spüre, wie der Schweiß in meine Achseln schießt”? Zeg je dat echt zo in het Duits?’ En omdat we dat niet beaamden, werd het uiteindelijk in het Nederlands: ‘Ik voel het zweet in mijn oksels spuiten’, net zo creatief, net zo zinnelijk als in het Duits.