Heel oude teksten zoals de Ilias, de Koran of de Bijbel komen uit verre, andere en soms schokkende werelden.1 Ze zijn daardoor getekend. Dit is een waarheid als een koe. Maar in vertalingen van oude teksten kan dat een ongemakkelijke waarheid worden die wringt met literaire, morele of religieuze ideeën die lezers hebben over bepaalde oude teksten. Zeker als deze diep verankerd zijn in het collectieve bewustzijn door eeuwenlange literaire of religieuze canonisatie en een lange vertaalgeschiedenis.
Het boek Ezechiël behoort tot de Bijbelse canon van jodendom en christendom en bevat expliciete seksuele beeldtaal, met nymfomane vrouwen en groot geschapen mannen. De combinatie van Bijbeltekst en taboetaal maakt de vertaalgeschiedenis van dit boek bijna net zo intrigerend als de oude tekst zelf vanwege de expliciete en directe seksuele beeldtaal van de Hebreeuwse tekst die zich opdringt aan vertalers maar tegelijk niet past in door canonisering gevormde ideeën van hun lezers. In dit artikel beschrijf ik beknopt hoe enkele moderne Nederlandse vertalingen zijn omgegaan met die spanning rond de seksuele beeldtaal van dit boek.