‘Pizzakoerier.’ Zo luidde het enige antwoord dat ik vroeger kon verzinnen op de vraag: ‘Wat wil je later worden?’ Als zesjarige leek het mij nu eenmaal onmogelijk stoer om op twee wielen door de stad te scheuren en mensen te verblijden met margherita’s en quattro stagioni’s. Vandaag, pakweg twintig jaar later, vertaal ik Koreaanse literatuur voor de kost. Maar of ik, zoals je weleens hoort, ‘het vak in ben gerold’? Dat allerminst. Mijn keuze voor het vertalerschap was een uiterst bewuste en een loepzuivere bovendien. Dan nog: Koreaans, hoe kom je erbij? Welnu, dit is hoe ik vertaler werd.
Rond de tijd dat ik slaagde voor het eindexamen kon ik nog altijd geen antwoord geven op de vraag wat ik wilde worden, maar ik had inmiddels een ambitieuzer plan opgevat dan pizza’s rondbrengen: de wereldkampioenschappen taekwondo winnen. Ik had de Koreaanse vechtkunst van jongs af aan beoefend, was af en toe in de prijzen gevallen en maakte deel uit van het Nederlands jeugdteam. School was het enige dat me ervan weerhield om dag en nacht te trainen. Wat als ik me volledig zou toeleggen op de sport? Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging acht maanden in de leer bij een wereldberoemde grootmeester in Suwon, Zuid-Korea.