Naar verluidt is er in Chandigarh, een door Eifel ontworpen stad in de bergen in het noorden van India, een poëziefestival waar de voordrachten hele dagen in beslag nemen. Als een dichter op het podium een gedicht voorleest en een regel iemand in het publiek bevalt, dan staat diegene op en scandeert die regel terug richting het podium. Wie me erover vertelt is Mathura, de eenarmige dichter uit Estland die graag grapjes maakt over het missen van zijn rechterarm, hoe hij op een bruiloft altijd als eerste de bruid ten dans vraagt en bij de dis smakelijk vertelt hoe hij die arm ooit is kwijtgeraakt.
India is wat poëzie betreft half Engelstalig. In Trivandrum, die lome stad helemaal in het zuiden, scheen de zon in repen door de latjes van de houten tempel naar binnen, waar muziek klonk en zang. In Chennai lazen we voor in de aula’s van verschillende colleges, voor vaak vijfhonderd studenten in kleurrijke jurken, totdat we het verblijf eindigden in een college waar jongens studeerden en alleen Brian Turner succes had, een Amerikaanse dichter met gedichten over de Golfoorlog. In Kolkata was er een prettige mix van oudere Indiase dichters en internationale gasten, met wie we op een boot een zijtak van de Ganges opgingen.
Het Engels maakt die uitwisseling makkelijk, maar is dat tegelijk niet soms ook een valkuil? Via het programma Apples & Snakes reisden Britse dichters door Azië om er cursussen te geven over hoe je in het Engels free verse kon schrijven en waarin je leerde je te emanciperen en los te maken van het gezin waarin je bent opgegroeid. Ik kende de vriendelijke club van de British Art Council nog van mijn verblijf in Taiwan. Toch belet deze naar progressieve snit gesneden vorm van poetical colonialism de taal te horen waarin het werk oorspronkelijk is geschreven. Dat wil zeggen, door hen die daarvoor kiezen. Mogelijk bezie ik het nu te principieel, kan een tijdelijke exercitie in een andere taal geen kwaad. Was ik immers zelf niet ook in het Engels begonnen?