In april 2023 introduceerde Robbert-Jan Henkes in Filter het begrip ‘persklaarversmurfer’ (hier afgekort tot pkv’er)1: persklaarmakers, correctoren en redacteuren (‘[v]oor mij één pot nat’, Henkes 2023a: 9) die vertalingen ‘willens en wetens hebben proberen te vernielen’, die ‘met oogkleppen voor en de blinddoek om hun gebrek aan taalgevoelen hebben lopen etaleren’ (10).
Ik had er laatst ook weer een die horende doof en ziende blind was. Wie het was maakt niet uit – ze zijn allemaal hetzelfde. Welk boek het was maakt ook niet uit – ze constateren altijd dezelfde fouten die geen fouten zijn. (10)
De voorbeelden die Henkes geeft zijn legio en betreffen ‘onnodigheden, kwesties van smaak en willekeurige conventies’ (10). Er valt best wat in te brengen tegen een aantal van de genoemde voorbeelden. Redacteuren hebben een andere rol dan correctoren en persklaarmakers (of zouden dat moeten hebben). Het is best handig om spelling, ook al lijken de regels vaak willekeurig en zelfs onzinnig, in elk geval enigszins consistent te hanteren. En ten slotte is er een wezenlijk verschil tussen tenslotte en ten slotte. Maar de essentie van zijn stuk deel ik: laat de (ervaren) vertaler vertalen; ga ervan uit dat ‘overtredingen’ van de regels (of: ‘de regels’) beogen functioneel te zijn. (En corrigeer vooral ‘ervan uit’ in ‘er vanuit’, mocht dat de regel zijn.)