Abstract: Rawie vertaalde drie zeventiende-eeuwse gedichten: een van Luis de Góngora, een van Francisco López de Zárate en een van Francisco de Quevedo.
Si quiero por las estrellas
saber, tiempo, dónde estas,
miro que con ellas vas,
pero no vuelves con ellas.
¿Adónde imprimes tus huellas
que con tu curso no doy?
Mas, ay, que engañado estoy,
que vuelas, corres y ruedas;
tú eres, tiempo, el que te quedas
y yo soy el que me voy.
Wil ik van de sterren leren,
Tijd, waar gij gebleven zijt,
blijkt dat gij met hen verglijdt
zonder met hen terug te keren.
Hoe kan ik uw loop traceren,
niemand houdt u immers bij?
Maar ach, wat verbeeld ik mij
dat gij telkens zijt vervlogen;
gij blijft, Tijd, steeds onbewogen
en slechts ik, ik ga voorbij.
Luis de Góngora (1561-1627)
A que marmores tantos (ò mortales)
Resplandecientes oy, mañana feos?
A que apropiarse inutiles trofeos
Si el cimiento a la edad los haze iguales?
Atomos han de ser (aun en metales)
Los Colosos, por barbaros empleos
A eternidad no llegan deuaneos,
Solo virtudes lleban a inmortales;
O no erijais, ò no, tumulos vanos,
Aumentad con el culto la grandeza
Lebantareis constante monarquia.
Salid, con dignas fabricas, de humanos.
Meritos son adorno, y fortaleza.
En poluo yace quien de marmol fia.
Vorstentomben
Waartoe (o mens) die marmeren overdaad
die heden blinkt en morgen moet verbleken?
Wat maalt ge om een zinloos zegeteken
dat in de loop der tijd tot gruis vergaat?
Zelfs bronzen beelden zal men vroeg of laat
tot een barbaars gebruik in stukken breken;
ten leste wordt niet meer naar praal gekeken,
wanneer alleen de deugd de dood weerstaat.
Zie af van een pronkzuchtig grafgewelf:
slechts door uw macht gestadig te beschaven
hebt gij een rijk dat standhoudt opgebouwd.
In waardigheid ontstijgt de mens zichzelf.
Uw kracht straalt uit uw daden en uw gaven.
In stof rust wie op marmer heeft vertrouwd.
Francisco López de Zárate (1580-1658)
Después de tantos ratos mal gastados,
tantas obscuras noches mal dormidas;
después de tantas quejas repetidas,
tantos suspiros tristes derramados;
después de tantos gustos mal logrados
y tantas justas penas merecidas;
después de tantas lágrimas perdidas
y tantos pasos sin concierto dados,
sólo se queda entre las manos mías
deun engaño tan vil conocimiento,
acompañado de esperanzas frías.
Y vengo a conocer que en el contento
del mundo, compra el alma en tales dias,
con gran trabajo, su arrepentimiento.
Na zoveel blindelings verspilde tijd,
zoveel in duisternis doorwaakte nachten;
na zoveel steeds dezelfde jammerklachten
en zoveel zuchten van zwaarmoedigheid;
na zoveel dat niet was wat ik verwachtte,
zoveel verdriet en zoveel zelfverwijt;
na zoveel tranen, vruchteloos geschreid,
en zoveel tochten die mij nergens brachten,
heb ik ten langen leste niets in handen
dan dat ik het goedkoop bedrog doorschouw
waar elk verlangen op is doodgelopen.
Nu zie ik hoe door schade en door schande
de ziel van dag tot dag met diep berouw
de vreugden dezer wereld moet bekopen.
Francisco de Quevedo (1580-1645)