Al toen ze vijfenzestig werd had ze negentig boeken vertaald en het was duidelijk dat geen aow haar zou stoppen. Getrouwd, prima, maar ze ontleende haar zelfstandigheid aan vertalen. Je kon haar heel kwaad maken met de suggestie dat beurzen misschien moeten worden gerelateerd aan het inkomen van de partner. (Dit meen ik trouwens niet.)
Ik luisterde graag naar haar verhalen over haar betrokkenheid ooit bij Man, Vrouw & Maatschappij. Onlangs ging de halve Groene Amsterdammer over Simone de Beauvoir en het is frappant: wat leken die op elkaar, vooral de ogen en de glimlach. Maar Nelleke was niet zozeer een theoreticus; zij was een doener, een uitvoerder, van plannen die ze voor een groot deel zelf maakte.
Ze was m’n geweten, de oudere zus die ik niet heb. Haar levensmotto is samen te vatten in twee woorden: Flink zijn. Of die andere twee: Niet zeuren.
Vertalen laat zich goed combineren met kinderen. Dat hadden we allebei goed bekeken. Gezegd moet dat zij uitstekend in teamverband functioneerde, als de beste kon timen en geen moeite had met vroeg opstaan. In haar geval was het zzp’erschap zeker geen zwaktebod. Zij had drie kinderen en ik had drie kinderen, en we maakten opgetogen de geboorte van elkaars kleinkinderen mee, te beginnen met hun Laura Marleen, tot de stand opnieuw gelijk stond: zeven – zeven. Dan raak je natuurlijk nooit uitgepraat en uitgelachen.
Er verschenen om de haverklap amusante e-mails van haar op m’n scherm – ik mis ze. Meestal gingen ze over huiselijke avonturen, met de kleintjes in de hoofdrol. Ik hoef ze niet na te lezen om te weten dat het zelden over werk ging. Dat kwam wel ter sprake tijdens onze maandelijkse etentjes, die laat ik zeggen een algemeen cultureel-politieke inslag hadden. Er was altijd wel een initiatief of ontwikkeling waarover we elkaar polsten. Vooral zij opereerde prominent en slagvaardig in de letterenwereld. Zonder haar had het er echt een stuk beroerder uitgezien voor vertalers en schrijvers hier. Het is daarom dat ik blijf pleiten voor omdoping van het Vertalershuis in Van Maarenhuis, om haar te eren en niet te vergeten.