Ik was op zoek naar Esther. Esther, het meisje van tien van Riad Sattouf, van wie ik zojuist L’Arabe du futur had ontdekt, toen ik terloops in de Charlie Hebdo te weten kwam dat hij ook ooit deel had uitgemaakt van het illustere blad waar de geslachtsdelen je zo om de oren vliegen dat je er immuun voor wordt en je inmiddels met een lantaarntje moet zoeken naar een grap die niet politiek is, dat wil zeggen naar een grap tout court. Eén vond ik er in een jaar tijd, na de eerste lockdown, toen alles weer ging lopen en rijden. Plaatje: accordeonist met hangend gezicht in de metro met exemplaren van de mutant die forens heet om zich heen. Accordeonist vraagt: ‘Waar waren we gebleven?’ Ook de tekenares Coco waagde zich wel eens buiten de politiek, wat altijd een verademing was, maar na haar schitterende doodenge blauwegolvenboek Dessiner encore over de aanslagen van 2015 (zij was degene die de deur van de brandtrap voor de moordenaars opendeed) vertrok ze bij Charlie en zie je haar tekeningen er zelden meer, behalve wekelijks bij de prodierenrechtenantivleesindustriecolumn van Luce Lapin. (Charlie Hebdo, ook voor de goede zaak!)