Ik las Harry Potter. Ik las Hilary Mantel. Ik las Elena Ferrante. Omdat ik niet op de vertaling wilde wachten, las ik ze eerst in hun oorspronkelijke taal en daarna (soms ook tegelijk) in hun Nederlandse vertaling. Engels beheers ik redelijk. Italiaans minder, maar genoeg.
Ik zag dat ik de boeken heus begrepen had, in het algemeen dan. Maar ik merkte ook dat me nogal wat finesses waren ontgaan, grote, kleine, vooral leuke. Anderzijds kwam het voor dat de vertaling iets had laten liggen, een dubbelzinnigheid of een verwijzing, en dan vroeg ik me af of dat opzet was of onbegrip.
Ik genoot sowieso van alle vertaalvondsten, en stelde weer eens vast dat ‘onvertaalbaar’ niet bestaat (onverfilmbaar trouwens ook niet, maar dat is een ander verhaal).