Op 2 mei 1982 laat Frans Kellendonk Jeroen Koolbergen, een trouwe correspondentievriend en uitgever in spe, weten: ‘… ik moet iets doen met mijn geestdrift – een vertaling ligt het meest voor de hand’. Zijn enthousiasme geldt deze keer de vertaler en essayist Thomas de Quincey, die het bekendst is van zijn Confessions of an English Opium-Eater. Een jaar later verscheen inderdaad Kellendonks vertaling onder de titel De Engelse postwagen gevolgd door Over moord beschouwd als een der schone kunstenbij uitgeverij Tabula.
Het is na te lezen in Frans Kellendonk, de brieven, dat dit voorjaar, voorbeeldig bezorgd door Oek de Jong en Jaap Goedegebuure, bij Querido uitkwam en al door velen aan het hart is gedrukt. Kellendonk, we houden van je, dat is de sfeer.Ook ik reken de dagen dat ik het las nu al tot de mooiste van 2015, al was kiespijn mijn deel. Het is een erg interessant boek geworden, waarin een van de markantste vertegenwoordigers van zijn literaire generatie soms in extenso verwoordt wat hem bewoog. Behalve een portret van zijn persoonlijkheid en handel en wandel, vind je volop denklustige observaties, waarvan de poëticale, over zowel schrijven als vertalen, nooit de indruk wekken tweedehands te zijn.