Van 2018 tot 2021 doceerde ik samen met mijn toenmalige collega Berenice Verhelst het vak ‘Vertaaltheorie en -praktijk: teksten in klassieke talen’ aan de Universiteit Gent. In die periode namen we samen deel aan een symposium in Amsterdam, georganiseerd door de opleiding Griekse en Latijnse Taal en Cultuur aan de uva en de vu. Het onderwerp: de toekomst van het klassieke vertaalbedrijf. Ook Verhelst gaf daar een lezing, waarin ze het profiel opstelde van de ‘gemiddelde’, hedendaagse, gepubliceerde vertaler van Griekse en Latijnse teksten in het Nederlandse taalgebied: blank, mannelijk, de zestig voorbij en Nederlander.
Tijdens het symposium werden ook enkele bestaande vertalingen van dergelijke teksten besproken. Eén van die vertalingen werd door een Nederlandse aanwezige beoordeeld als ‘geslaagd, ondanks enkele storende flamismen’. Het was me niet helemaal duidelijk wat de man daarmee precies bedoelde. Ging het echt om ongemotiveerde taalfouten, of had de spreker zich vooral geërgerd aan het gebruik van bepaalde woorden, uitdrukkingen en zinsconstructies die wel degelijk tot de Standaardtaal behoren, maar vooral courant zijn ten zuiden van de (taal)grens?