Meteen al, in de eerste de beste alinea waarmee Alice’s Adventures in Wonderland (1865) van start gaat, staat een van de zeer vele beroemd geworden Carrollcitaten. Ik cursiveer het bewuste zinnetje:
Alice was beginning to get very tired of sitting by her sister on the bank, and of having nothing to do: once or twice she had peeped into the book her sister was reading, but it had no pictures or conversations in it, “and what is the use of a book,” thought Alice, “without pictures or conversations?”
Meesterlijk natuurlijk: de schrijver maakt hier direct reclame voor zijn eigen boek, waar immers heel veel van zulke ‘pictures and conversations’ in staan. Waarbij we overigens zouden kunnen bedenken dat het in Carrolls eeuw – hij leefde van 1832 tot 1898 – nog vaak genoeg voorkwam dat óók romans voor volwassenen geïllustreerd werden. Maar goed, het boek dat de – naar we mogen aannemen oudere – zus van Alice leest is dus een boek zonder plaatjes.
Dat heeft het meisje snel gezien. Maar hoe, zou je je kunnen afvragen, heeft zij met diezelfde grote snelheid kunnen vaststellen dat er geen ‘conversations’ in staan? Ik denk eenvoudigweg hierdoor: waar de lezer Alice’s Adventures in Wonderland ook opslaat, op zo goed als elke pagina springen de massa’s aanhalingstekens in het oog. In het Engels zijn dat dan ook nog eens de meer opvallende dubbele aanhalingstekens. De avonturen van de kleine Alice, ook die in het vervolgdeel Through the Looking-Glass, wemelen van de gesprekken. Met dat woord heb ik die ‘conversations’ dan maar vertaald, zoals de lezer van Filter hieronder kan zien.