Dezelfde kleine holte verdwijnt / zodra ik mijn vuist opendoe: / ooit heb ik nooit bestaan.
Hans Faverey, ‘De vijver in het meer’
Bijna twee decennia verdiepte ik me samen met een Franse dichter en een vertaler in het verzameld werk van Hans Faverey. Dat was geen straf; het werk is rijk en de samenwerking bleef, hoe ingewikkeld ook, levendig en voedend. Hieronder een toelichting op de totstandkoming van onze Franse vertaling, enkele obstakels en barrières waarmee wij van doen hadden en kort iets over de receptie van Hans Faverey in Frankrijk.
Wat Parijs aangaat, waar het allemaal begon met deze vertaling, onderscheid ik drie periodes. Eind 1996, het jaar waarin ik debuteerde als dichter en zes weken doorbracht in een Algerijns pension aan de rand van de stad, waar de toeristische stolp die eroverheen leek te staan nog poreus was en je kans had eronder te komen. Het was de zoon van de hoteleigenaar, Ferhat, die me mijn eerste Frans bijbracht. Ik geloof niet dat ik de Verzamelde gedichten van Hans Faverey toen bij me had, al was er rond die tijd in Amsterdam een literaire avond over de dichter georganiseerd door Kiki Coumans die indruk op me maakte.
Een tweede periode begon in 1998, toen ik ging samenwonen met een Franse vrouw in de Marais, pal onder de stolp, en werkte voor het Institut Néerlandais, waar ik uitwisselingen verzorgde tussen Franse en Nederlandse dichters en nauw begon samen te werken met vertalers. Die vrouw was het, Sandrine Lindner-Dumont, die met een koptelefoon op en luisterend naar Favereys voordracht ‘Men & Dolphin / Mens en dolfijn’ voor het eerst in het Frans vertaalde.