Een paar weken geleden stond in Het Parool een kort artikel van Guus Luijters ‒ in feite een bespreking van het vierde deel van Montaigne’s Essais in de vertaling van Hans van Pinxteren ‒ waarin hij twee verschillende vragen aan de orde stelt die ik beide interessant vind. De eerste betreft de ‘hertaling’ van Nederlandse klassieke teksten ‒ het omzetten in moderner Nederlands dus. Luijters vraagt zich af waarom Fransen er niet over zouden piekeren het zestiende-eeuwse Frans van Montaigne ‒ of het negentiende-eeuwse van Chateaubriand, Flaubert of George Sand ‒ te ‘hertalen’ in modern Frans, terwijl bijvoorbeeld Marita Mathijsen het in haar keuze uit de brieven van Willem Bilderdijk nodig vindt tot een (zeer geslaagde) ‘hertaling’ over te gaan om ‘Bilderdijks sprankelende achttiende-eeuwse taal om te zetten in even sprankelend modern Nederlands’.