Toen Basuki Gunawan in 2014 in Hilversum overleed, vroeg de familie mij als Engelstalige vriend een Engelse vertaling van een van zijn gedichten voor te lezen op de uitvaart, deels ten behoeve van verwanten die via een videoverbinding meekeken in Australië en Indonesië, deels omdat er geen Nederlandse vertaling voorhanden was. Het ging om ‘I Fill the Earth’ uit een Engelse bloemlezing getiteld Only Dust: Three Modern Indonesian Poets, die in 1969 verscheen bij een uitgeverij uit het huidige Papoea-Nieuw-Guinea. Het opent met een grootse bewering, maar gaat al snel over in een duistere uiteenzetting over de aard van dit lied dat de hele wereld vult, waarbij beelden worden ingezet die misschien exotisch overkomen bij een in de watten gelegde westerse generatie, maar die zijn geworteld in de honger en armoe en het bloedvergieten die Indonesië teisterden tijdens de Japanse bezetting en de daaropvolgende onafhankelijkheidsoorlog. Dit is de eerste strofe:
I fill the earth with my song
I torment mankind with my plea
for a coin
for a cup of hope
a dish of love.