Dirty Bird Translation
Als je iemand in het Engels op een dwaalspoor brengt, stuur je ’m niet het verkeerde pad op maar begeleid je hem of haar op het tuinpad: lead someone down the gardenpath. Vertalen wordt steeds meer zo’n tuinwandeling voor mij. Ik loop graag met en naast het originele gedicht, dat wil zeggen, ik vind het lopen, schrijden, springen belangrijker dan het zeggen, gissen, roepen. Ik bedoel er geen objectief telbare verzen en voeten mee (ook) maar bovenal de ritmisch-gebarende afdruk die een regel met zijn wisselvalligheden, zijn cadansen in mijn lichaam achterlaat. Going for a walk with an English poem betekent voor mij bijvoorbeeld: probeer het werkwoord zo vaak mogelijk van het regeleinde af te houden! Soms word ik er helemaal gek van. Alsof Mark Twain in hoogsteigen persoon in mijn nek hijgt. (‘Duitse boeken zijn vrij makkelijk te lezen als je ze tegen de spiegel houdt of op je hoofd gaat staan ─ om de zinsbouw om te draaien’.) Dat Mark Twain me niet op de hielen zit maar in mijn nek hijgt heeft te maken met een ander aspect van het tuinwandelen namelijk met het dwaalspoor oftewel met het breathing down my neck, dat wil zeggen met het feit dat hier iets door elkaar is gehaald dat normaal gesproken in vertaling keurig gescheiden wordt. Heimelijk droom ik ervan het ideaal van een schone, zuivere enz. vertaling achter me te laten en in plaats daarvan, waar helemaal niets meer of juist alles mag, te spelen met een ‘onzuiverheid’ die al enige tijd welig tiert in mijn gedichten. Dirty Bird Translation. Trans-Atlantisch.